Το θέαμα είναι παλιό και συνηθισμένο. Όσο συνηθίζουμε την ασχήμια, γινόμαστε κι εμείς μέρος της. Είτε είμαστε, είτε δεν είμαστε εμείς αυτοί που πετάμε τα σκουπίδια μας στη φύση και απλώς αδιαφορούμε, δεν έχει μεγάλη διαφορά. Επιστρέφουμε στο σπίτι μας και ξεχνάμε τι κάναμε ή τι είδαμε. Πόσο μακρυά είναι η ύπαιθρος από το σπίτι μας; Νομίζουμε ότι η πόρτα του διαμερίσματός μας στην πόλη μας κρατάει ασφαλείς. Αλήθεια ο αέρας που αναπνέουμε, το νερό που πίνουμε, η τροφή που τρώμε από πού προέρχονται; Και πόσο μακρυά είναι η επόμενη φορά που θα ξαναπάμε μια βόλτα στην εξοχή και θα τα βρούμε εκεί αυτά που αφήσαμε; Κι αν δεν τα βρούμε, θα βρούμε αυτά που άφησαν κάποιοι άλλοι.
Η καθημερινότητά μας είναι γεμάτη από βιομηχανικά προϊόντα κατασκευασμένα από πλαστικό, μέταλλο και συνθετικά υλικά. Ακόμα και το χαρτί των βιβλίων μας δεν είναι τόσο «καθαρό» όπως ήταν παλιότερα. Τα σύχρονα υλικά διασπώνται με εξαιρετικά αργούς ρυθμούς ενώ κάποια δεν διασπώνται καθόλου στη φύση.
Πόσο διαφορετικά θα ήταν αν ο καθένας μας είχε λίγο καλύτερη σχέση με τους κάδους απορριμάτων και με τους κάδους ανακύκλωσης. Σε ελεγχόμενους χώρους υπάρχουν αρκετοί αλλά και εκεί που δεν υπάρχουν θα μπορούσαμε να τα παίρνουμε μαζί μας σε μια σακούλα και να τα πηγαίνουμε στον πλησιέστερο κάδο. Η φύση μας επιστρέφει ότι της δίνουμε…
Φωτογραφίες – κείμενο: Μιχάλης Μαγνήσαλης
Εγγραφείτε στο Blog μας δίνοντας μόνο το email σας για να λαμβάνετε κάθε νέο άρθρο την ώρα που δημοσιεύεται κάνοντας κλικ εδώ.
Αναζητήστε παλιότερα άρθρα στο αρχείο μας, κάνοντας κλίκ εδώ.
– Η αναπαραγωγή, δημοσίευση, τροποποίηση, ή εκμετάλευση των φωτογραφιών, video, κειμένων και λογότυπων που περιλαμβάνονται στον παρόντα ιστότοπο για οποιαδήποτε χρήση προσωπική ή εμπορική χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια, απαγορεύται αυστηρά βάσει του Νόμου 2121/93 (όπως έχει τροποποιηθεί μέχρι σήμερα) και των διεθνών συμβάσεων περί προστασίας πνευματικών δικαιωμάτων.
