Η βόλτα στην Κομοτηνή έχει σχεδόν τελειώσει. Γυρίσαμε στα προσφυγικά, στη μουσουλμανική γειτονιά, στα “τενεκετζίδικα”, στα τζαμιά και είναι η ώρα να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο μας. Σ’ έναν κεντρικό δρόμο πίσω από το ξενοδοχείο νάτην η έκπληξη. Ανάμεσα στα σύγχρονα μαγαζιά και μια νότα από το παρελθόν. Σχοινοπώλης Χ. Χαληλιμπραχήμ γράφει η ταμπέλα πού μόλις διακρίνεται από την πολυκαιρία. Μέχρι να το δω, να το μελετήσω, να βγάλω δυο-τρεις φωτογραφίες απ’ έξω και η Χριστίνα είναι ήδη μέσα κι έχει πιάσει την κουβέντα με τον ιδιοκτήτη. Ευκαιρία! Μπαίνω κι εγώ μέσα.
Ένα μαγαζί βγαλμένο από άλλες δεκαετίες. Ξύλινα φθαρμένα πατώματα που τρίζουν σε κάθε βήμα. Ξύλινα χοντρά δοκάρια το ένα κοντά στο άλλο κρατάνε το ταβάνι. Ξύλινα ράφια στους τοίχους και πάνω τους σχοινιά διάφορα. Άλλα από καννάβι κι άλλα από νάϋλον, κουβάρια σπάγκων, “καπίστρια” για τα ζώα, κουλούρες σχοινιά, τόπια λινάτσας. Ο σοβάς σε κάποια σημεία έχει πέσει από την πολυκαιρία και ξεπροβάλουν από κάτω τα τούβλα.
Στο μέσον κι αριστερά του μαγαζιού ένα ξύλινο γραφείο τόσο πολυκαιρισμένο που δεν μπορείς να βρεις γωνία, πάνω του χαρτιά διάφορα κιτρινισμένα κι ανάκατα ( που βρίσκει άκρη μόνο ο ίδιος ξέρει). Ψηλά πάνω από το γραφείο ένας μαυροπίνακας παίζει ρόλο τιμοκαταλόγου. Οι τιμές και τα είδη γραμμένα με το χέρι, με κιμωλία: ΣΙΖΑΛ 13 ΚΙΛΟ ΣΧΟΙΝΙ ΠΛΑΣΤΙΚΟ ΚΙΛΟ € 13.
Δίπλα στο γραφείο πάνω σε έναν ξύλινο πάγκο μια ζυγαριά. Τα σχοινιά πωλούνται με το κιλό μας ενημερώνει. Στο ένα τάσι της μας δείχνει σφραγίδες της αγορανομίας από το 1945. Κάθε χρόνο πρέπει να την πηγαίνουμε για να σφραγιστεί και να ελεγχθεί για την καλή της λειτουργία.
Ο ιδιοκτήτης ένας συμπαθέστατος κύριος 82 ετών όπως μας είπε ο ίδιος, ευδιάθετος, χαμογελαστός, πρόθυμος να μας μιλήσει, να μας εξιστορήσει. Ένας κλασικός έμπορος εναρμονισμένος με το κλίμα του μαγαζιού, ένας έμπορος μιας άλλης εποχής.
Με χαρά μας μιλάει για τον συνονόματο παππού του. Μας δείχνει το κάδρο με την ασπρόμαυρη φωτογραφία του ψηλά στο μαγαζί. Μια φωτογραφία που την έβγαλε γερμανός αξιωματικός το 1940 και του την έστειλε αργότερα από την Γερμανία. Από κάτω σε άλλο κάδρο η φωτογραφία του πατέρα του.
Στη συνέχεια με καμάρι μας δείχνει μια μικρή φωτογραφία που έχει στο γραφείο του. Είναι του προπάππου του του Dedesi Necip Aga και μας λέει την ιστορία του. Ήρθε από την Ανατολή και εγκαταστάθηκε στην Θράκη. Μιλάει με καμάρι για την γενιά του.
Ένα χαρτόκουτο με σταθμά για την ζυγαριά τραβάει την προσοχή μας. Αμέσως πιάνει στα χέρια του ένα του ενός κιλού. Είναι από το 1922 μας λέει. Βάζει τα γυαλιά του κι αρχίζει να το ψάχνει με επιμέλεια. Ενθουσιάζεται μόλις καταφέρνει να βρει την χαραγμένη χρονολογία. Αισθάνεται ότι είναι η επιβεβαίωση όσων έλεγε.
Τα μάτια μου δεν χορταίνουν να βλέπουν τριγύρω. Όλα μέσα εδώ νομίζω έχουν κάτι να πουν. Αισθάνεσαι ότι ταξιδεύεις στο παρελθόν. Αυτό το μαγαζάκι είναι μια χρονοκάψουλα που σε πάει πίσω πολλά χρόνια. Ξυπνάει αναμνήσεις. Κι ο Χαλήλ τόσο περιγραφικός, τόσο γλυκός και χαμογελαστός, σε κάνει να μη θέλεις να φύγεις. Με την υπόσχεση ότι θα ξαναπάμε όταν βρεθούμε ξανά στην Κομοτηνή αφήνουμε το Σχοινοπωλείο και τον Χαλήλ.
Το άρθρο είναι χαρισμένο στην φίλη Krisztina Niozasze Jakab. Χωρίς την βοήθεια της δεν θα μπορούσε να γίνει αυτό το άρθρο.
Φωτογραφίες – κείμενο: Τηλέμαχος Γαροφαλλίδης
Εγγραφείτε στο Blog μας δίνοντας μόνο το email σας για να λαμβάνετε κάθε νέο άρθρο την ώρα που δημοσιεύεται κάνοντας κλικ εδώ.
Αναζητήστε παλιότερα άρθρα στο αρχείο μας, κάνοντας κλίκ εδώ.
– Η αναπαραγωγή, δημοσίευση, τροποποίηση, ή εκμετάλευση των φωτογραφιών, video, κειμένων και λογότυπων που περιλαμβάνονται στον παρόντα ιστότοπο για οποιαδήποτε χρήση προσωπική ή εμπορική χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια, απαγορεύται αυστηρά βάσει του Νόμου 2121/93 (όπως έχει τροποποιηθεί μέχρι σήμερα) και των διεθνών συμβάσεων περί προστασίας πνευματικών δικαιωμάτων.
geastories.com 