Γοητευτικός αλλά και θορυβώδης, σπάει την ησυχία της εξοχής με αυτό το ρυθμικό κσσσ….κσσσ….κσσσ. Πάντα είχα την περιέργεια να δω πώς είναι από κοντά. Ακολουθώ τον ήχο, όμως αυτοί με τα πέντε τους μάτια (δύο μεγάλα αριστερά και δεξιά και τρία βοηθητικά στο κέντρο του κεφαλιού ) με βλέπουν πριν τους δω και σταματούν το τραγούδι τους. Μένουν ακίνητοι και κρύβονται πολύ καλά αφού η καλοκαιρινή φορεσιά τους γίνεται ένα με τους κορμούς των δέντρων. Αν το παρακάνω…το σκάνε με ένα γρήγορο φτερούγισμα και μετακομίζουν σε άλλο δέντρο. Κάποιοι όμως είναι πιο σίγουροι για την ασφάλειά τους, ή…είναι λίγο πιο αφηρημένοι. Αυτούς καταφέρνω να τους πλησιάσω σε μικρή απόσταση και να μπω για λίγο μέσα στον μικρόκοσμό τους.
Είναι κάπως μεγάλοι για έντομα. Φτάνουν μέχρι και τα 4 – 5 εκατοστά. Έχουν μικρό θώρακα και μακριά κοιλιά. Μέσα τους υπάρχει αυτή η «ηχητική συσκευή» που παράγει τον ήχο που από παιδιά έχουμε συνδέσει με την αρχή του καλοκαιριού. Πολύ απλή στην κατασκευή, αποτελείται από δύο κοιλότητες που χωρίζονται από μια λεπτή μεμβράνη τεντωμένη. Κουνώντας την κοιλιά τους με πολύ γρήγορο ρυθμό η μεμβράνη δονείται και παράγει τον ήχο.
Τα φτερά τους είναι διαφανή και μεγάλα, ώστε να μπορούν να σηκώσουν αυτό το μεγάλο σώμα. Θυμίζουν κάτι από τις νεράιδες των παραμυθιών, αλλά το γενικό παρουσιαστικό τους με τα σκούρα χρώματα και το μάλλον άγριο ύφος τους, απομακρύνει κάθε τέτοια σκέψη. Από πολύ κοντά φαίνεται η περίτεχνη διαδρομή των νεύρων τους, που μοιάζουν με ένα ατέρμον σύρμα με εμφανή τα σημεία «συγκόλησης» με την διαφανή μεμβράνη.
17 χρόνια ζει σαν σκουλήκι κάτω από τη γη. Μια ζεστή ανοιξιάτικη νύχτα οι νύμφες συγκεντρώνονται κατά εκατομύρια, βγαίνουν στην επιφάνεια και ανεβαίνουν στα δέντρα. Βρίσκουν ένα ασφαλές σημείο για να μεταμορφωθούν και να περάσουν το καλοκαίρι τραγουδώντας. Αυτός ο ήχος είναι το ερωτικό κάλεσμα των αρσενικών που δεν ακούν τη φωνή τους (είναι τελείως κουφά), προς τα θυληκά που ακούν αλλά δεν έχουν την δυνατότητα να παράγουν ήχο. Τραγουδούν συγχρονισμένα κατά χιλιάδες και αυτό το ιδιόμορφο τερέτισμα είναι ένας από τους πιο δυνατούς ήχους της φύσης.
Ο τζίτζικας περνάει ολόκληρο το καλοκαίρι επάνω στα δέντρα. Σε αυτό το διάστημα τρέφεται με τους χυμούς των βλαστών τους οποίους τρυπά με μια προβοσκίδα. Το θηλυκό γεννά τα αυγά του μέσα σε τρύπες που κάνει πάνω στους μαλακούς βλαστούς ξεκινώντας από τον Ιούλιο και αν η θερμοκρασία είναι αρκετά υψηλή, αυτό μπορεί να συνεχίστεί τις αρχές του Σεπτέμβρη.
Μετά την εναπόθεση των αυγών ό σκοπός τους έχει ολοκληρωθεί. Αρχίζουν ένας ένας και ατονούν και το τραγούδι τους προς το τέλος του καλοκαιριού εξασθενεί. Το έδαφος θα γεμίσει από τα νεκρά κουφάρια τους, αλλά επάνω στα δέντρα οι καινούργιες νύμφες που είναι απίστευτα μικρές θα πηδήξουν στο έδαφος και θα ανοίξουν τρύπες για να κρυφτούν και να παραμείνουν κάτω από το έδαφος μέχρι και για άλλα 17 χρόνια.
Λίγο πριν πεθάνει, ανήμπορος να μετακινηθεί μου ποζάρει. Οι τελευταίες του κινήσεις αργές και το τραγούδι του έχει σωπάσει. Πλησιάζω όσο οι συνθήκες μου το επιτρέπουν και τον απαθανατίζω. Σε αυτές τις πολύ κοντινές εικόνες φαίνονται με λεπτομέρειες τα χαρακτηριστικά του. Τον αφήνω να ξεψυχήσει ήρεμα κλείνοντας τον αέναο κύκλο της ζωής.
Φωτογραφίες – κείμενο: Μιχάλης Μαγνήσαλης
Παρατηρούμε την άγρια ζωή χωρίς να παρεμβαίνουμε σε αυτήν. Ποτέ δεν πλησιάζουμε περισσότερο από το επιτρεπτό και ποτέ δεν παγιδεύουμε τα ζώα για να τα φωτογραφίσουμε. Σκοπός μας είναι να γνωρίσουμε και όχι να καταστρέψουμε!
Αν δεν είστε συνδρομητές μπορείτε να κάνετε την εγγραφή σας εδώ. Ακολουθήστε μας σε αυτή τη διαδρομή προς την ανακάλυψη και τη διάδοση της γνώσης.
Η αναπαραγωγή, δημοσίευση, τροποποίηση, ή εκμετάλευση των φωτογραφιών, video, κειμένων και λογότυπων που περιλαμβάνονται στον παρόντα ιστότοπο για οποιαδήποτε χρήση προσωπική ή εμπορική χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια, απαγορεύται αυστηρά βάσει του Νόμου 2121/93 (όπως έχει τροποποιηθεί μέχρι σήμερα) και των διεθνών συμβάσεων περί προστασίας πνευματικών δικαιωμάτων.
