- – Του Μιχάλη Μαγνήσαλη –
«Το 1958 ο Βασίλης Λογοθετίδης ανεβάζει στο θέατρο μαζί με την Ίλυα Λυβικού στους ρόλους Αντωνάκης και Ελενίτσα Κοκοβίκου, την παράσταση «Η δε γυνή να φοβείται τον άντρα» του Γιώργου Τζαβέλλα με μεγάλη επιτυχία. Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Γιώργος Τζαβέλλας ήθελε να γιορτάσει τις 150 παραστάσεις στο Θέατρο Αθηνών και την ημέρα της γιορτής κάνει πρόταση στον Λογοθετίδη να το μεταφέρουν στον κινηματογράφο. Ο Λογοθετίδης του απαντά: θέλεις να χάσεις τα λεφτά σου; Γιατί; Απαντά ο σκηνοθέτης. Γιατί δε νοιώθω καλά, όμως θέλω να πεθάνω στο θέατρο. Λίγες μέρες αργότερα τον Φεβρουάριο του 1960 έφυγε από την ζωή μέσα στο καμαρίνι του. Ήταν το τελευταίο έργο του Λογοθετίδη και ο τελευταίος του ρόλος ο Αντωνάκης. Τον ρόλο τον πήραν 5 χρόνια μετά, το 1965 ο Γιώργος Κωνσταντίνου και η Μάρω Κοντού. Το ζεύγος όμως Κοκοβίκου υπήρχε. Ζούσε χρόνια σε αυτό το σπίτι. Ο Αντωνάκης και η Ελενίτσα ήταν αληθινά πρόσωπα. Και όταν αποφάσισαν να το κατεδαφίσουν -στην ταινία το κατεδαφίζουν- στην πραγματικότητα δεν τα καταφέραν. Το σπίτι Κοκοβίκου δεν κατεδαφίστηκε ποτέ χάρη στους αθηνολάτρες που έκαναν αγώνα για να μη κατεδαφιστεί. Πριν το ζεύγος Κοκοβίκου, εκεί στεγαζόταν η τουρκική διοίκηση».
Το παραπάνω κείμενο είναι από την επίσημη σελίδα του ηθοποιού Πάνου Σουπιάδη στο facebook https://www.facebook.com/Πάνος-Σουπιάδης-500951523352573
Η «Οικία Κοκοβίκου» βρίσκεται στην οδό Τριπόδων 32 στην Πλάκα, πολύ κοντά στην πεζοδρομημένη οδό Διονυσίου Αρεοπαγίτου που αποτελεί αγαπημένο περίπατο γύρω από την Ακρόπολη για χιλιάδες Αθηναίους. Σήμερα είναι στα χέρια του Υπουργείου Πολιτισμού και έχει χαρακτηριστεί διατηρητέο μνημείο. Κατά τη διάρκεια της ανασκαφής του 2000, αποκαλύφθηκε τμήμα της αρχαίας οδού Τριπόδων. Η οδός Τριπόδων κατά την αρχαιότητα είχε μήκος 800 μέτρων και ξεκινούσε -σύμφωνα με τον Παυσανία- από το Πρυτανείο στην Αγορά, για να καταλήξει στο θέατρο του Διονύσου χωρητικότητας 17.000 θεατών. Αναφέρεται και στο βιβλίο Γκίνες σαν ο μακροβιότερος δρόμος της Ευρώπης αφού βρίσκεται εκεί για σχεδόν 25 αιώνες διατηρώντας μάλιστα την ίδια ονομασία. Ήταν από τους φαρδύτερους δρόμους της Αρχαίας Αθήνας με πλάτος έξη μέτρα, ο δρόμος του Θεάτρου και των Καλών Τεχνών. Μέσα από αυτόν περνούσαν οι νυχτερινές λαμπαδηδρομίες προς τιμήν του Θεού Διονύσου. Το όνομά του το πήρε από τους χάλκινους τρίποδες που τοποθετούνταν κατά μήκος της διαδρομής και αποτελούσαν κάποιας μορφής έπαθλα.
«‘Εστι δε οδός από του Πρυτανείου καλουμένη Τρίποδες αφ’ ού καλούσι το χωρίον, ναοί όσον ες τούτο μεγάλοι και σφίσιν εφεστίκασι τρίποδες χαλκοί».
«Υπάρχει οδός που ξεκινά από το Πρυτανείο, η οποία ονομάζεται Τρίποδες. Από αυτό τον δρόμο ονομάζουν την περιοχή, καθώς βρίσκονται σε αυτό το μέρος μεγάλοι ναοί και δίπλα τους έχουν τοποθετηθεί τρίποδες χάλκινοι».
Αναφορά του Παυσανία στην οδό Τριπόδων στο «Ελλάδος Περιήγησης».
Κοιτάζω την έρημη σήμερα «Οικία Κοκοβίκου» να σηκώνει επάνω της τα σημάδια του χρόνου. Η πόρτα «φάντασμα» μαρτυράει ότι ένα μεγάλο κομμάτι της, το ισόγειο με την ταράτσα που βρισκόταν στα αριστερά έχει εξαφανιστεί εντελώς, προφανώς εξ αιτίας των ανασκαφών που έγιναν στον χώρο. Για μια στιγμή βλέπω τα κινηματογραφικά συνεργεία και τους ηθοποιούς να έχουν κατακλύσει τον χώρο. Ακούω καθαρά τις φωνές και το «σκασμός εσύ Αντωνάκη μου» της κυρίας Κοκοβίκου που οδήγησε στο αξέχαστο «παίρνω το καπελάκι μου και φεύγω». Μια ταινία ύμνος στις ανθρώπινες σχέσεις και τα προβληματάκια της καθημερινότητας στην ολοένα μεταβαλλόμενη Αθήνα των αρχών του ’60. Ο Τζαβέλλας είπε για την ταινία του: «ρωμαίικη σάτυρα με βαθιές ανθρώπινες ρίζες».
Φωτογραφίες – επιμέλεια κειμένου: Μιχάλης Μαγνήσαλης
Εγγραφείτε στο Blog μας δίνοντας μόνο το email σας για να λαμβάνετε κάθε νέο άρθρο την ώρα που δημοσιεύεται κάνοντας κλικ εδώ.
Αναζητήστε παλιότερα άρθρα στο αρχείο μας, κάνοντας κλίκ εδώ.
– Η αναπαραγωγή, δημοσίευση, τροποποίηση, ή εκμετάλευση των φωτογραφιών, video, κειμένων και λογότυπων που περιλαμβάνονται στον παρόντα ιστότοπο για οποιαδήποτε χρήση προσωπική ή εμπορική χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια, απαγορεύται αυστηρά βάσει του Νόμου 2121/93 (όπως έχει τροποποιηθεί μέχρι σήμερα) και των διεθνών συμβάσεων περί προστασίας πνευματικών δικαιωμάτων.
