Σχεδόν στην μέση του Τορωναίου κόλπου, ανάμεσα στο πρώτο και στο δεύτερο πόδι της Χαλκιδικής, κάτω από τον Πολύγυρο και πάνω από την Γερακινή είναι τα ομώνυμα μεταλλεία.

Στα μεταλλεία της Γερακινής γίνεται εξόρυξη και επεξεργασία λευκόλιθου (μαγνησίτη), πρώτη ύλη απαραίτητη για την παρασκευή πυρίμαχων υλικών. Το μετάλλευμα φτάνει στην Γερακινή με φορτηγά κι από κει φορτώνεται σε πλοία. Παλαιότερα και πριν φτιαχτεί λιμάνι στην περιοχή, τα πλοία άραζαν στα ανοιχτά και με βάρκες («κάβες») μεταφέρονταν το μετάλλευμα από την στεριά.

«Σκουριά πολύχρωμη στις μίνιες του Σινά. Οι κάβες της Γερακινής και το Στρατώνι Το επίχρισμα. Η άγια σκουριά που μας γεννά και μας τρέφει Τρέφεται από ‘μας και μας σκοτώνει». Fata morgana

Νίκος Καββαδίας

Σ’ ένα απ’ αυτά τα καράβια ασυρματιστής ήταν ο Νίκος Καββαδίας. Χρόνια αργότερα διαδόθηκε, ότι το ποίημα το έγραψε για κάποια Ελένη από το Στρατώνι με τσιγγάνικη ομορφιά.

Κάποιες απ’ αυτές τις κάβες με ονόματα χωριών της περιοχής (Όλυνθος, Τορώνη, Σκιώνη, Ποτίδαια κ.α) σώζονται μέχρι σήμερα. Μια ιστορία που γράφτηκε μ’ αυτές τις βάρκες κινδυνεύει να σβηστεί, καθώς σαπίζουν έξω από το τελωνείο της Γερακινής. Δεν τις έφαγε η δουλειά, δεν τις έφαγε το μετάλλευμα, δεν τις έφαγε η θάλασσα, δεν τις έφαγε η αλμύρα. Θα τις φάει η αδιαφορία των αναρμόδιων; Θα τις φάει η γραφειοκρατία; Δεν είναι κρίμα;…

Φωτογραφίες – κείμενο: Τηλέμαχος Γαροφαλλίδης

– Η αναπαραγωγή, δημοσίευση, τροποποίηση, ή εκμετάλευση των φωτογραφιών, video, κειμένων και λογότυπων που περιλαμβάνονται στον παρόντα ιστότοπο, για οποιαδήποτε χρήση προσωπική ή εμπορική χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια, απαγορεύται αυστηρά βάσει του νόμου 2121/93.