Ξεκινώντας από την δυτική πλευρά του Επταπυργίου, περπατώντας δίπλα στα κάστρα, βαδίζω πότε στο Δήμο Νεάπολης – Συκεών και πότε στον δήμο Θεσσαλονίκης, μιας και η περιοχή είναι στα όρια των δύο δήμων. Είναι νωρίς το απόγευμα και η διαδρομή είναι αγαπημένη. Είναι έξω από τα γνωστά και γι΄ αυτό μου αρέσει. Όλοι ξέρουν τον Πύργο Τριγωνίου, τα κάστρα που κατεβαίνουν δίπλα στους κήπους του πασά και το νοσοκομείο «Άγιος Δημήτριος», την «πορτάρα» και τα κάστρα απέναντι από το «Τσαούς Μοναστήρ». Λίγοι όμως ξέρουν την έξω πλευρά των τειχών. Είναι τα κάστρα της εγκατάλειψης. Κατηφορίζοντας λοιπόν από το Γεντί Κουλέ κι από την έξω πλευρά των τειχών σε δρόμους και σε μονοπάτια – ναι υπάρχουν και μονοπάτια στο κέντρο της Θεσσαλονίκης- συναντάς τα «καστρόπληκτα».

Είναι σπίτια ή καλύτερα παράγκες, που η μια πλευρά τους είναι ο τοίχος των τειχών. Κάποια ακόμη κατοικούνται, κάποια ρημάζουν, κάποια είναι περιποιημένα και θυμίζουν άλλες εποχές. Ο χρόνος έχει σταματήσει να περνάει, θαρρείς. Θυμίζουν την εποχή, που οι πρόσφυγες παππούδες μας άρχισαν να ριζώνουν στην πόλη μας. Η ανάγκη κι η ανέχεια, τους έκανε να χρησιμοποιήσουν τον τοίχο του κάστρου για να στήσουν το σπίτι τους. Για λόγους οικονομίας. Κάποιοι τοίχοι είναι φτιαγμένοι από πέτρες του τείχους, κάποιοι από πέτρες της γύρω περιοχής, ότι έβρισκαν για να στεγάσουν την προσφυγιά τους. Γειτονιά, χωριό… Χαμηλά σπιτάκια με μπαξεδάκια μπροστά, σε κάποια μπορείς να δεις φυτεμένα ακόμη και λαχανικά….

Περνάς και βλέπεις κόσμο να κάθεται στις αυλές, κάτω από ανθισμένα δέντρα, ν’ απολαμβάνουν τον ήλιο. Γειτονιά. Οι μυρωδιές των φαγητών τρυπάνε την μύτη. Μπορείς να ξέρεις το τι μαγειρεύει η κάθε νοικοκυρά. Κάποια αυτοκίνητα που περνάνε σε ξαναφέρνουν στο σήμερα, αλλά καθώς συνεχίζεις να βαδίζεις, ξαναχάνεσαι το παρελθόν.Μια πόρτα ανοίγει, μια ηλικιωμένη γυναίκα με ποδιά και τσεμπέρι, βγαίνει κρατώντας έναν δίσκο με δυο φλιτζάνια αχνιστό καφέ και τρυπώνει στην διπλανή αυλή. Δύο γειτόνισσες πίνουν παρέα καφέ στην αυλή του σπιτιού. Πόσα χρόνια έχω να δω τέτοια εικόνα; Και είναι στην καρδιά της Θεσσαλονίκης.

Ο δρόμος με βγάζει στην παλιά ταβέρνα του «Μακεδονικού». Κι αυτή κτισμένη πάνω στο κάστρο. Πόσοι και πόσοι δεν έχουν απολαύσει τις νοστιμιές της, το τσίπουρο, το ούζο, το κρασί τους εδώ. Πόσοι φοιτητές της πόλης μας δεν περάσαν βράδια και βράδια εδώ πάνω. Μόνο η δορυφορική κεραία της μας θυμίζει ότι πέρασε και από το σήμερα. Ρημάζει πια.

Συνεχίζοντας κι αφήνοντας αριστερά το «Τσινάρι» την παλιά γειτονιά της πόλης, ο δρόμος βγάζει στην «Πολιτιστική γειτονιά». Εδώ τα σπίτια είναι κάτασπρα. Θυμίζει νησιώτικο τοπίο. Άσπρα σπίτια μπλε παράθυρα. Και το πιο παράξενο: σύγχρονες πόρτες- είσοδοι σπιτιών πάνω στον τοίχο του κάστρου. Κάποιες αλουμινένιες, σε κάποια ένα αυτοκόλλητο προειδοποιεί για την ύπαρξη σκύλου. …..Είναι τα σπίτια από την άλλη μεριά των τειχών και δεν έχουν πρόσβαση σε δρόμο, παρά μόνο απ’ αυτές τις πόρτες. Και μπροστά στην πόρτα το αυτοκίνητο, ή η μηχανή παρκαρισμένα. Δεν νομίζω ότι πουθενά στον κόσμο υπάρχει κάτι παρόμοιο. Ένα μνημείο αυτού του βεληνεκούς, να χρησιμοποιείται μ’ αυτόν τον τρόπο από τους κατοίκους της πόλης.

Από δω η θέα είναι μαγευτική. Όλος ο Θερμαϊκός στα πόδια σου. Από το Καραμπουρνού μέχρι το Καλοχώρι . Και η πόλη της Θεσσαλονίκης όλη μπροστά σου. Η ώρα περνάει και το φως του ήλιου αρχίζει να σβήνει. Οι λάμπες στις κολώνες αρχίζουν ν’ ανάβουν σιγά σιγά. Και με αυτό το φως όμως τα κάστρα και τα σπίτια του είναι όμορφα. Χάνονται οι ασχήμιες της εγκατάλειψης και της αδιαφορίας. Το σκοτάδι τα καλύπτει. Άλλη μια βόλτα στην αγαπημένη γειτονιά της Θεσσαλονίκης περπατώντας τοίχο τοίχο τελειώνει ….

Φωτογραφίες – κείμενο: Τηλέμαχος Γαροφαλλίδης

– Η αναπαραγωγή, δημοσίευση, τροποποίηση, ή εκμετάλευση των φωτογραφιών, video, κειμένων και λογότυπων που περιλαμβάνονται στον παρόντα ιστότοπο, για οποιαδήποτε χρήση, προσωπική ή εμπορική, χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια, απαγορεύται αυστηρά, βάσει του νόμου 2121/93.