Στο βόρειο τμήμα του νομού Σερρών, ο ορεινός όγκος του Μπέλλες, αποτελεί το φυσικό σύνορο μεταξύ Ελλάδας και Βουλγαρίας. Ξεκινώντας από το Νέο Πετρίτσι, παίρνουμε τον δρόμο που οδηγεί στο Οχυρό Ιστίμπεϊ. Περπατάμε κατά μήκος της κορυφογραμμής, έχοντας το ένα μας πόδι στην Ελλάδα και το άλλο στην Βουλγαρία.
Μετά την είσοδο της Βουλγαρίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έχει πρακτικά καταργηθεί η φύλαξη στα σύνορα μεταξύ των δύο χωρών. Σε κάποια σημεία της διαδρομής, είναι ορατό και προσβάσιμο ένα φυσικό αυλάκι, το οποίο αποτελεί την διαχωριστική γραμμή και κυριολεκτικά μπορεί κάποιος να πατήσει με το ένα πόδι σε ελληνικό και με το άλλο σε βουλγαρικό έδαφος.
Στη διαδρομή, τα οχυρωματικά έργα είναι διάσπαρτα. Η φιλική γείτονα χώρα, στα χρόνια του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, αποτελούσε τον υπ’ αριθμόν ένα εχθρό και ο τότε κυβερνήτης της Ελλάδας Ιωάννης Μεταξάς, είχε ξεκινήσει αρκετά χρόνια νωρίτερα, να κατασκευάζει οχυρώσεις σε όλο το μήκος των συνόρων.
Στο άκρο της μήκους περίπου 6,5 χιλιομέτρων ορεινής διαδρομής, βρίσκεται το Οχυρό «Ποποτλίβιτσα». Ένα από τα 21 Οχυρά της «Γραμμής Μεταξά», η «Παπαδοπούλα» όπως λέγεται στα ελληνικά.
Είναι αρχές Απριλίου, αλλά σε υψόμετρο 1635 μέτρων και στο ανήλιο κομμάτι της διαδρομής, δεν έχει ξεκινήσει ακόμα η Άνοιξη. Τα τελευταία χιόνια και η ομίχλη, κάνουν το βάδισμα αρκετά δύσκολο, μέχρι να φτάσουμε στην άκρη του βράχου, όπου βρίσκεται η νότια είσοδος του Οχυρού.
Το Οχυρό Παπαδοπούλα, είναι το πρώτο ξεκινώντας από δυτικά, από τα 21 Οχυρά της «Γραμμής Μεταξά», η οποία εκτείνεται ως τη Ροδόπη. Η κατασκευή του δεν είχε προλάβει να ολοκληρωθεί στις 6 Απριλίου 1941, όταν ξεκινησε η επίθεση των Γερμανών, με συνέπεια η μαχητική του ισχύς να είναι περιορισμένη. Παρά το ημιτελές της κατασκευής του, απέκρουσε με επιτυχία συνεχείς επιθέσεις, μέχρι και αργά το βράδυ της δεύτερης μέρας. Στη συνεχεια όμως, τα γερμανικά στρατεύματα κατάφεραν να καταλάβουν το ύψωμα, και να επιδοθούν στην καταστροφή των έργων. Στις 8 Απριλίου, μετά από ολική καταστροφή, ο διοικητής του Οχυρού, Λοχαγός Θελούνης, αναγκάστηκε σε παράδοση.
Σήμερα, η Παπαδοπούλα, όπως και ολόκληρη η «Γραμμή Μεταξά», έχει αφεθεί στο έλεος της εγκατάλειψης. Στην κάθοδό μας στις στοές, που άλλοτε ήταν γεμάτες από στρατιώτες, έτοιμους να υπερασπιστούν την πατρίδα μέχρι τελικής πτώσης, συναντήσαμε νυχτερίδες, έντομα και στο βάθος ακούσαμε τις φωνές μάλλον από μια λύκαινα με τα μικρά της. Οι μεταλλικές κατασκευές της γίνονται λεία των κυνηγών μετάλλου. Σιγά σιγά γίνεται ένα με τη φύση, θυμίζοντάς σε όσους αποφασίζουν να περπατήσουν στα μονοπάτια της, την ξεχασμένη ιστορία της πατρίδας μας.
Φωτογραφίες – κείμενο: Μιχάλης Μαγνήσαλης
Εγγραφείτε στο Blog μας δίνοντας μόνο το email σας για να λαμβάνετε κάθε νέο άρθρο την ώρα που δημοσιεύεται κάνοντας κλικ εδώ.
Αναζητήστε παλιότερα άρθρα στο αρχείο μας, κάνοντας κλίκ εδώ.
– Η αναπαραγωγή, δημοσίευση, τροποποίηση, ή εκμετάλευση των φωτογραφιών, video, κειμένων και λογότυπων που περιλαμβάνονται στον παρόντα ιστότοπο για οποιαδήποτε χρήση προσωπική ή εμπορική χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια, απαγορεύται αυστηρά βάσει του Νόμου 2121/93 (όπως έχει τροποποιηθεί μέχρι σήμερα) και των διεθνών συμβάσεων περί προστασίας πνευματικών δικαιωμάτων.
geastories.com 