Μια πόλη της δυτικής Μακεδονίας που αναμφίβολα έχει το δικό της χρώμα, είναι η Φλώρινα. Αγαπημένη πόλη. Έχει μια ιδιαίτερη ομορφιά. Πέρασε αρκετός καιρός από την τελευταία μου επίσκεψη. Την νοστάλγησα! Είναι τόσο κοντά στην Θεσσαλονίκη , ειδικά τώρα με την «Εγνατία». Κυριακή πρωί φτάνω στην πόλη, στις παρυφές της αφήνω το αυτοκίνητο κι αρχίζω την περιπλάνηση μου. Σήμερα ο καιρός δεν είναι για Φλώρινα… Ήλιος, καθαρή ατμόσφαιρα, γαλάζιος ουρανός δεν ταιριάζει σ’ αυτή την πόλη. Η Φλώρινα μ’ αρέσει μ’ «Αγγελοπουλικό» καιρό. Ομίχλη, μουντό καιρό, λίγο ψιλόβροχο, καταθλιπτικό γενικά καιρό. Ίσως όχι και οι ιδανικές συνθήκες για βόλτα, αλλά τι να κάνουμε έτσι της ταιριάζει.

Το «σινιάκι», το τοπικό σύννεφο που κατακάθεται πάνω από τη Φλώρινα τον χειμώνα, σήμερα απουσιάζει. Προσωπικά, δεν μπορώ να τη φανταστώ χωρίς αυτό. Με ήλιο είναι μια άλλη πόλη. Η ομίχλη καθορίζει τη Φλώρινα. Τη μνημειώδη ατμόσφαιρά της, που διαχρονικά εμπνέει και γεννά καλλιτέχνες. Μέσα στο μυστηριώδες πέπλο της γίνονται όλα. «Δεν είναι τίποτα, τη συνηθίζεις», μου λέει ένας φίλος. Τα τζάμια στη Φλώρινα ιδρώνουν πλάι σε σόμπες και τζάκια που μένουν αναμμένα κάμποσους μήνες. «Και το κρύο το μαθαίνεις», συμπληρώνει. Σήμερα όμως είναι εντελώς αντίθετος ο καιρός. Περπατάω δίπλα στον «Σακουλέβα» τον ποταμό που διασχίζει την πόλη. Η διαχρονική περαντζάδα της Φλώρινας, στον ωραιότερο περίπατο. Σπίτια μακεδονίτικα, παραδοσιακά, νεοκλασικά και τα περίφημα «εκλεκτικιστικά» του Μεσοπολέμου, τα οποία ενσωματώνουν στοιχεία από διάφορες αρχιτεκτονικές, γι’ αυτό και καθένα από αυτά είναι μοναδικό.

Εδώ γύρισε σκηνές ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, εδώ συσσωρεύεται όλη η γοητεία της πόλης, η βαλκανική αύρα της. Να βαδίζεις νύχτα μέσα στη μυστηριακή ατμόσφαιρα της ομίχλης, που γίνεται πορτοκαλί από τους φανοστάτες, με το τοπίο να αντικατοπτρίζεται στο ποτάμι, όταν δεν είναι παγωμένο βέβαια. Να βλέπεις τα παλιά σπίτια, άλλοτε ρημαγμένα κι άλλοτε με φωτισμένα παράθυρα. Περπατάς κι αισθάνεσαι να περπατάει δίπλα σου κι ο μεγάλος Αγγελόπουλος, να κάνει ρεπεράζ για την νέα του ταινία. Βλέπεις τα κτήρια και θυμάσαι σκηνές από τον «Μελισσοκόμο» , το «Τοπίο στην Ομίχλη» το «Μετέωρο Βήμα του Πελαργού» και το «Βλέμμα του Οδυσσέα».

Περπατάς δίπλα στα κτήρια-εμμονές του σκηνοθέτη, μεμονωμένοι χώροι με έντονη ιστορικότητα, που αντιστέκονται στον χρόνο. Περπατάς κι ακούς την φωνή του … «κλακέτα….πάμεεε» και περιμένεις να δεις ασαφείς φιγούρες τους ηθοποιούς με τραγιάσκες που στρίβουν στα στενά σαν συνομώτες. Δυστυχώς τίποτε από αυτά δεν συμβαίνει σήμερα. Ίσως δεν είναι κατάλληλος ο καιρός. Για σήμερα θα περιοριστούμε σ’ ένα τσίπουρο με μεζέδες από κόκκινες πιπεριές και τσιγαρίδες στο γνωστό ταβερνάκι, δίπλα στον Σακουλέβα. Την άλλη φορά μπορεί να είμαστε πιο τυχεροί.

Φωτογραφίες – κείμενο: Τηλέμαχος Γαροφαλλίδης

– Η αναπαραγωγή, δημοσίευση, τροποποίηση, ή εκμετάλευση των φωτογραφιών, video, κειμένων και λογότυπων που περιλαμβάνονται στον παρόντα ιστότοπο, για οποιαδήποτε χρήση, προσωπική ή εμπορική, χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια, απαγορεύται αυστηρά, βάσει του νόμου 2121/93.